1987 թ. Հոկտեմբերն էր։ Երևանի Զեյթուն թաղամասի ուսանողական հանրակացարանում կյանքն իր սովորական ընթացքի մեջ էր։ Դերասան ընկերս աշխատում էր թատրոնում և Երևանում գրանցվելու համար չինովնիկները նրանից բազմազան տեղեկանքներ էին պահանջում։

Կառավարման պրոբլեմն իր էությամբ այնպիսին է, որ այդ ոլորտում որոշում կայացնելու և այն իրականացնելու ուժ և իրավունք ունեն մեկ կամ մի քանի անձեր:

70-ականների սկզբին Զառա Տոնիկյանը Հայաստանի երաժշտական խմբի հետ մեկնում է Մոսկվա` հյուրախաղերի: Համերգասրահ են հասնում, և պարզվում է` Զառան կորցրել է անձնագիրը: Մարտին Վարդազարյանը մի կերպ կարողանում է ներս տանել երգչուհուն...

Երբ ընդդիմությունը լսում է, որ իշխանությունը հողեր է հանձնում՝ տխրում է ու ափսոսում։ Երբ իմանում է, որ այսուայն իշխանավորները թալան են անում՝ թախծում է ու վշտանում։ Երբ տեսնում է, թե իշխանավորը ոնց է սողում ու նվաստանում Ալիևի ու էրդողանի առաջ՝ չարախնդում է ու զվարճանում։ Բայց երբ հանկարծ լսում է, որ իրենից պահանջում են մանդատները դնել՝ միանգամից խուճապի մեջ է ընկնում, արագ մոբիլիզացնում իր «կարող» ուժերը, սկսում հիմնավորել, որ դա վատ միտք է, որ դա ոչինչ չի տա, որ դա ձեռնտու է միայն նիկոլին, էնվերին ու նեթանյաուհին։

Ես ավելի ընդարձակ եղա, քան ծովը մեղքի` ափերի վրա հիասթափության ավազների, և իմ ոտնահետքերը փուչ խեցիներ եղան․․․

Երբ ես ասում եմ՝ սպառող, ոչ թե ապրանք, այլ երկիրը սպառողներին նկատի ունեմ: Թվում է, թե ի՞նչ արտառոց բան կա, մարդիկ ցանկանում են ավելի լավ ապրել, ավելի շատ բան ունենալ...

Հնարավոր է, որ Փաշինյան Նիկոլի վրա շների հարձակումը: կազմակերպված է եղել:

Դա սատանայի տոնն է։ ԱՄՆ-ում պաշտոնապես գրանցված սատանայի եկեղեցին հելոուինը պաշտոնապես հռչակել է որպես իր գլխավոր տոն, որն ավարտվում է սև ծիսակատարությամբ։

Կանխավ նշեմ, որ դաշնակցական չեմ և նրանց պաշտպանելու որևէ նպատակ չունեմ, բայց ճիշտը մեկն է..

Կեղծիքները կատարվում են կամ դիտավորյալ, կամ տգիտությամբ։